გასული კვირის საუკეთესო მოგონება - შეხვედრა კახა ბენდუქიძესთან

სტატიას ვამზადებ ანტიმონოპოლიური სამსახურის შექმნის შესახებ და კომენტარისთვის კახა ბენდუქიძეს   ვუკავშირდები. საქართველოდან გასულია და შეტყობინების დატოვება ელექტრონულ ფოსტაზე მიწევს. ერთი კვირის შემდეგ გაოცებული თავლები შუბლზე ამდის, როცა კახა ბენდუქიძის  პასუხს ვხედავ: „თუ ეს საკითხი კიდევ გაწუხებთ, მზად ვარ“. სტატია უკვე გაშვებულია, თუმცა ამაზე ვინ ფიქრობს... პირველი რედაქტორს ვახარე.

აქ გარშემომყოფი საზოგადოება იგებს, რომ კახა ბენდუქიძესთან შეხვედრა მაქვს. ბოლოს, ეთერში გასული „პრეს პრესის“ შემდეგ ემოციები ერთი მეორის ანალოგიურია. უკვე სცენაც გამიცოცხლეს თავლწინ, თუ როგორ გამომაგდებს ბატონი კახა თავისი კაბინეტიდან. რა თქმა უნდა, ჯერ გამოგლანძღავს და შემდეგო, მძაფრი გარემოებებით მიხატავენ სურათს.

მეუბნებიან, რომ კახა ბენდუქიძესთან შეხვედრა დიდი რისკია ჟურნალისტისთვის. მარიგებენ, რომ არაკეთილგანწყობილია ამ პროფესიის წარმომადგენლების მიმართ. საქართველოში მას ყველაზე რთულ რესპოდენტადაც კი თვლიან.

ძლიერი და ცნიბილი ჟურნალისტების კომენტარებს ვეცნობი, ისინი თავიანთ, შეიძლება ითქვას, დამარცხებად სწორედ კახა ბენდუქიძის გადაცემაში მოწვევას მიიჩნევენ. მე კი, ეს ახლადგამოჩეკილი და ჯერ ფეხზეარწამომდგარი ჟურნალისტი ვბედავ და...

მაგრამ უკან ვერ დავიხევ...

სწორედ ის შეგრძნებაა, შუქნიშანზე გადასვლისას  გამყოფ ზოლზე რომ იცვლება მწვანე წითლით. უკან დახევას პერპექტივას ვერ ვუწოდებ, თუმცა უკან დახევაც არანაკლები საფრთხის მატარებელია, ისევე როგორც გზის გაგრძელება. გამყოფზე დგომა უმოქმედო ადამიანის შთაბეჭდილებას მიქმნის. ერთადერთი სწორი გამოსავალი გარისკვა და გზის გაგარძელებაა, თუნდაც იმისთვის რომ ადრენალინით სავსე გამარჯვება შეიგრძნო. წინააღმდეგ შემთხვევაში კი, სხვა თუ არაფერი,  თქვა რომ უკან არ დაგიხევია!

მისი პრესამსახური მიკავშირდება და შეხვედრას პარასკევს, 18:00-ზე, აგრარულ უნივერსიტეტში მინიშნავს.

ტელეფონს ვთიშავ.

საღამოს სარკის წინ ვატარებ, საკუთარ თავს ვუსვამ შეკითხვებს. საბედისწერო შეხვედრისთვის ვემზადები. ყოველ შეკითხვას ვუღრმავდები და  ყოველი სიტყვის სისწორეში ვრწმუნდები. ასე მგონია, პირველად მივდივარ ინტერვიუზე.

ღამე ვფორიაქობ, ვერ ვიძინებ. წარმოვიდგენ რომ ბატონი კახას კაბინეტში შევდივარ, ვესალმები, თანდართული სავალდებულო ეტიკეტით მადლობას ვუხდი, რომ შეხვედრისთვის დრო გამომინახა. ამ დროს ის ამომხედავს და მეუბნება: შვიდიდან ფესი ამომიღეო! შემდეგ ვხვდები რომ ღამეა, ჩემს საწოლში ვარ და ვმშვიდდები. ფანჯრისკენ გამირბის თავლი, ჯერ არ გათენებულა. საოცარი თვისება აქვს ღამეს - ყოველთვის იცი რომ გათენდება!

ისევ მის მოპირდაპირედ ვზივარ...

-ბატონო კახა, თქვენ გასულ წლებში ანტიმონოპოლიური სამსახურის შექმნის წინააღმდეგ გამოდიოდით, ამბობდით, რომ ეს სამსახური სახელმწიფოს დამატებითი ხარჯი იქნებოდა. მითუმეტეს ვერ ხედავდით ამ სტრუქტურის შექმნაში აზრს, რადგან ამბობდით რომ ქვეყანაში მონოპოლიები არ არსებობდა. ახლა, როცა ისევ „დღის წესრიგში“ დადგა საკითხი,  რა აზრის ხართ ამასთან დაკავშირებით?

-რა აზრის უნდა ვიყო? თქვენ თუ იცით რამდენია 2-ის ერთი პროცენტი?

მახსენდება რომ სიზმარში ვარ...

თვალებს ვხუჭავ...

მერე ისევ  ვახელ, ისევ ვრწმუნედები რომ ღამეა,  ჯერ ადრეა და ისევ ვიძინებ... ასე დაუსრულებლად...

უკვე სახლიდან გასასვლელად ვემზადები და ამ დროს ზარი. მეორე დღის 17 საათისთვის, თავისუფალ უნივერსიტეტში  გადამიტანეს შეხვედრა. შაბათს კი მირეკავენ და შეხვედრა კიდევ ერთი საათით, 18 სთ-ზე გადააქვთ. გერმანული პუნქტუალურობით, ზუსტად 18 საათზე უკვე თავისუფალ უნივერსიტეტში ვარ.

მისღებში ნახევარი საათი მიწევს ლოდინი და ბოლოს პრესამსახური მანიშნებს რომ „ჩემი დროა“.

გამოღებული კარებიდან ვხედავ წითელ მაისურში ბატონ კახას. გრძელი ოთახია, გრძელი მაგიდით. შევდივარ. პატარა გოგონასთვის უჩვეულო დიდი ნაბიჯებით ვუახლოვდები მაგიდის თავს.  ვესალმები და მადლობას ვუხდი... ის თვალს არ სწყვეტს  „ნეთბუქს“...  კლავიატურის ჩხაკა-ჩხუკი ისმის. შემდეგ ამომხედა და მითხრა: „ბოდიშს გიხდით გუშინდელი შეხვედრის გადადებისთვის“-ო.  ლამის თვალები და ყურები მოვიფშვნიტო... წარმოდგენილი კადრები მერევა თვალწინ და ვხვდები რომ ისიც ჩვეულებრივი ადამიანია და არა „ჟურნალისტმჭამია“...

ინტერვიუ, ქართულად კი საუბარი, შედგა.

ემოციებისგან დამუხტული გამოვდივარ... პირველი რეაქცია - მშვენიერი რესპოდენტია და ვამსხვრევ ყველა სტერეოტიპს.

მხოლოდ გარეთ გამოსული ვხვდები რომ ქურთუკი ჯერ არ მაცვია და მაინც არ მცივა. პირველი რედაქტორს ვურეკავ...